Fotoğraflarımla Arama Giren Ürkütücü Mesafe
Üretimin çeşitli dönemleri olduğundan bugüne değin çeşitli mecralarda söz ettim, sanırım bir iki kez de kaleme aldım. Sürecin kendisinin özel hayattan pek farkı yok gidişat bakımından; her şeyi hissetmek ve (bazen) uçlara savrulmak mümkün. Muhtelif ortamlarda fotoğrafçı arkadaşlarımın "filmi haırlamıyorum" söylemleri beni fevkalade şaşırtırdı. Bırakın böyle bir şeyi kendim tecrübe etmeyi, arkasındaki gerekçeyi dahi anlayamayacak kadar farklı bir pratiğe sahiptim o sıralar. Bu durum fotoğraf çekmeye ilk başladığım zamandan son bir seneye kadar da böyle devam etti. Fevkalade düzenli ve ardısıra gitti çalışmalarım ve müteakip arşivlendirmelerim. Gelin görün ki geçen gün çektiğim bir fotoğrafa baktım ve aklıma gelen ilk kelime "izole" oldu. Bir kopuş değil (şükürler olsun ki) ancak fotoğrafı çektiğim an ve benim aramda oluşmuş bir bağ, diğer her şeyden izole kılan bir hal. Lohusa gibiyim adeta. Bu bakımdan oldukça romantik, ama ne yazık ki öyle çok da derin