Unwind, Unload & Decompress

Sonuçlar geldi. Projeye gösterdiğim ihtimamdan mı, yoksa okumakta olduğum fotoğraf kitaplarının bana kattığı eleştiri gücünden mi bilmem; memnun hissetmiyorum. Fotoğrafları çekerken ne hissettiğimi anımsıyorum ve bunlar her zaman hissettiğim şeyler değil. Aklım da, kalbim de karışık.

Minolta x700 + 50 mm 1:1.4 + Expired Kodak. yeldeğirmeni, Kadıköy. Basamak 3, benim gerçekleşmemiş sergimin adı. 3. Basamağımı arkamda bıraktığıma inandığım bir dönemde bu sergiyi açmaya karar vermiştim. Araya giren proje ve türlü meşguliyetlerden sonra halen 3. Basamağımda zıpladığımı fark ettim. Bu bana kendimi konformist hissettiriyor; bildiğim gibi çekiyorum. Bir değişimin eşiğinde olduğum ortada, ancak o değişimi getirecek kas gücüm yerinde değil; veya daha düzgün bir ifade ile şartlar olgunlaşmadı.

Memleketimdeki insanları üretirken fotoğraflayacağım projenin ilk gün bitti. Ne çok yoruldum, hem zihnen, hem bedenen. Öğrenmenin ve keşfin sınırları yok hakikaten, fotoğrafta da hissediyorum bunu. Yüzdüm yüzdüm ve... Ne başındayım, ne de ortasında; nitekim sonu da yok zaten. Fotoğraf ile tanıştık, etkileyici olmayan bir flört dönemi, ayrılık ve üstesinden gelemeyeceğim bir özlem sonucu bir araya gelişten sonra açık bir evlilik yaptık. Kafamda tasarlayıp öngördüğümden daha çeşitli kareler çekebildim bugün, Rize’de. Tekne ile ilgilenen erkekler, ördekleri ile gezintiye çıkan kadın, bahçede annem ve ben; ellerimiz. Annemin resimleri sıklıkla tekrar etti, bu da çeşitliliği azalttı ancak yapılabilecek bi şey yok şu noktada. Bu ayrıntıyı her düşündüğümde dudaklarımı ısırıyorum endişe ile.